Kedim Benim Velim

Sipsi, benim 14 aylık kedim olup her günümüzü birlikte geçirmeye gayret ederiz. Biraz şımarık ama akıllı. Biraz başına buyruk ama aileci. Biraz sert ama bir o kadar da yumuşak. Yani hayal edildiği gibi kucakçı, mırmır, sırnaşık bir kedi değil. Fakat öyle olmaması bizim için de bir problem değil.
Çünkü o gözleriyle sevgisini en derin şekilde hissettirir. Gün içinde bazen ne yaşıyor ya da ne düşünüyorsa kendisini sevdirmeye çalışır ya da pati atar oyun ister falan. Oyuna asla hayır demeyen bir kedi türü zaten. :) Dışarı çıktığım vakitler, evden çıkana kadar sürekli onu oyalamanın yollarını arıyorum çünkü asla evden gitmemi istemiyor. Yalnızlığı hiç sevmiyor.

Hatta bazen kapının önüne yatmışlığı bile vardır. Mesela bu durum sayesinde, evde saklandığı zamanlarda onu bulmak için güzel bir yöntemim var artık. Dış kapıya yaklaşarak, ''Sipsi hadi ben gidiyorum baaay baaay'' diyorum iki de anahtarı salladım mı hemen dibimde bitiyor sevgili tüy yumağım. Hal böyle olunca bende ondan kolay ayrılamıyorum. Ya da gittiğim yerden hemen eve dönmek istiyorum. Çünkü tüm gün aklım onda kalabiliyor.

Yalnız geçenlerde alışık olmadığım bir durumla karşılaştım. Anneme iftara gittim, gitmişken de bir gece kalayım dedim. Sipsiyi evde tek bırakır mıyım? Tabii ki hayır. Zaten o çantanın içinde gidip gelmelere alışkındır benimle. Neyse Sipsi beyin anneannesine gittik bir gecede orada kaldık ve ertesi gün dönüş vaktinde bir de ne göreyim, Sipsi taşıma çantasına girmiyor. Tamam biraz iteleyerek sokardım ama bu öyle bir durum değildi. İnanılmaz derecede hırlıyordu ve neredeyse bizi parçalayacaktı. Bana sökmez onun hırlamaları ama çocuğa daha fazla eziyet etmemek için çaba sarf edemedim ve nihayetinde çocuğu eve götüremedim.

Onsuz eve ilk gidişimdi ve o evde olmadan ilk yaşayışımdı. Bir tuhaf oldum haliyle. Ütüyü çalıştırsam, şimdi gelir diye tedirginlik, kapıyı hızlı kapatsam korkar diye bir tedirginlik, dışarı çıksam kapıya gelir şimdi napıcam diye bir tedirginlik... Haliyle bunların hepsi birer yanılsama ve alışkanlıktan ibaret. Onunla yaşamaya ona ayak uydurmaya ne çok alışmışım meğer. ''Siz kedileri değil, kediler sizi eğitir.'' diye bir cümle duymuştum. Ne kadar doğru bir cümleymiş o öyle.

Neyse sonuca varacak olursak, Sipsi hala annemde ve ben hala onsuzum ve hala onu o çantaya nasıl koyacağımı bilmiyorum. Kendi gücünün farkına vararak dayılık taslıyor anladığım kadarıyla. Siz böyle bir durumla karşılaştınız mı? Karşılaştıysanız çözümleriniz neler?